Hoe je een dreumes en peuter met Zuid Koreaanse precisie laat lopen en luisteren. ;-)

We gaan op pad. Boekjes scoren bij de bieb! Naar de bieb gaan geeft mij zo’n goede-ouder-zijn gevoel. Herkenbaar? Met dat jonge spul is het een uitdaging. Here we go.

Een bijna tweejarige dreumes dribbelt in grote vaart behendig op z’n korte pootjes. Zodra hij uit de bakfiets is getild en zijn voeten de grond raken is hij weg. Het vergt een zeer zorgvuldige voorbereiding. Eerst de fiets aan de ketting. Sleutels in de zak. Spullen verzamelen. Check. Dubbel check. Kind los. Eruit tillen. En GO! De dreumes peert hem direct. Zigzaggend door de menigte. Nu is het de kunst om de oudste van drie jaar erbij te houden. Kom kom kom. Waar is de jongeman? Dribbel, dribbel, ik zie twee pootjes snel om het hoekje gaan. Hier komen, roep ik. Hij draait z’n koppie om en lacht. En rent harder weg en gilt van plezier.

Mensen om me heen kijken me aan met een blik: gelukkig ben jij het en ik niet. Met klotsende oksels ren ik door bieb met de dreumes voor me en de peuter aan m’n hand. Mijn geduld wordt op de proef gesteld. Ha! Mijn dreumes stopt. Hij ziet iets leuks. Vol in de ankers kijkt hij me onschuldig aan en zegt: kijk dat is mooi papa! Heel mooi, pers ik eruit. Ik pak hem bij zijn arm en slinger hem naast me. Tijdens deze actie bedenk ik me dat ik nog steeds nagekeken wordt door een groepje grijnzende mensen. Ik onderdruk mijn ongeduld want ik ben natuurlijk de altijd rustige, vriendelijke en pedagogisch verantwoorde vader. Niet zo’n pa met een kort lontje. Nee. Allright. Na een korte onderhandeling met de dreumes besluiten we rustig naar de boekjes te lopen.

De dreumes ramt op het knopje van de lift, uiteraard de verkeerde knop. Gevolg: we gaan eerst naar de derde verdieping in plaats van de kelder. Heel wat lucht ontsnapt in een keer. Oke. Geduld. We gaan eerst naar boven. 1. 2. 3. Op de 3e stapt een vrouw de lift in. Ik zeg tegen de dreumes dat we gezellig met deze vrouw naar beneden gaan. Vrouw: ‘ik ben niet gezellig, ik heb een rot dag!’ Nog nooit duurde een lift tripje zo lang. Ik wens de vrouw maar wat ongemakkelijk een goede dag verder toe. Veel tijd om deze maffe episode te verwerken is er niet. De lift gaat open op de juiste verdieping. Het is alsof de koeien na een lange winter op stal voor het eerst de wei in gaan. Rennen, huppelend en schreeuwend gaan dreumes en peuter naar de boeken. We made it! Warme jassen uit. Weer wat tot rust komen. Na 30 seconden ultieme rust, zegt de peuter: papa ik moet plassen. Nou. Kom maar. Als een ware veedrijver roep ik de kudde weer bij elkaar en drijf ik hen naar de plee.

Na het plassen gaan we boekjes kiezen, beetje ravotten en kondig ik aan dat we zo naar huis gaan. We gaan naar huis, komen jullie? Kom maar, we gaan. Kom nu! Ineens ontdek ik twee krakende zakjes in mijn jaszak. Mijn pedagogische skills mik aan de kant en zet de joker in: je krijgt chips als je nu komt! Zei ik dat echt? Niet normaal wat chips doet met een klein brein. Met Zuid Koreaanse precisie lopen ze naar de bakfiets en we zijn in no time thuis. Chips is een pedagogisch wondermiddel.